Weg van de gebaande paden, op naar Parc National de Tazekka.

Donderdag 30 maart.

We gaan naar  Bab Boudir, daar schijnt een camping te zijn. We rijden de bergen in via een mooie route, smal, geen vangrails , prachtige vergezichten.

Onderweg stuiten we op een druk bezochte weekmarkt. Ze komen van heinde en ver en volgens ons doen ze boodschappen voor de hele week. Daarna zitten ze met alle tassen aan de kant van de weg en wachten op autobusjes die volgepropt worden met mensen en tassen óf ze  vertrekken met brommers, fietsen en ezels. Wij kopen wc papier, kaneel wat uiteindelijk komijn blijkt te zijn (tja communicatie probleempje) en groenten. Het gaat er allemaal anders aan toe dan op onze Nijmeegse maandagmarkt , zullen we maar zeggen.  

Als we dan eindelijk aankomen in Bab Boudir is er geen camping meer en oogt het dorp redelijk verlaten. Er zijn verder geen campings in deze mooie regio, op zoek naar wat anders dan maar. Wildkamperen lastig, overal herders met schapen, recreatiegebied met lege parkeerplaats worden we weg gestuurd, maar deze parkeerwacht brengt ons wel in contact met Jamal , 3 km verderop bij de grotten van Friouato. We sleuren Kiki een steil rotsachtig pad op om daar weer , door Jamal, naar beneden gestuurd te worden naar een gîte, aan de overkant van de weg. Zweetdruppeltjes!!! Maar wat worden we ontzettend lief ontvangen door Siham, een van de dochters van dit berber gezin die een prachtige gîte runnen ; “ Dayet Chiker” ( riviertje op de hoogvlakte). Het is hier zo stil, zo mooi en zo sereen dat we meteen besluiten 2 nachten te blijven. De sneeuw is hier nog maar net weg , het kijkt frisgroen en overal ontluikt de bloesem aan de bomen.  Ze leven eenvoudig met 3 gezinnen en wat ezels, schapen en 2 honden en wat katten. We mogen gebruik maken van de toilet en douche van de gîte en we eten die avond een heerlijke tajine buiten in de romantische tuin. De kleintjes die hier wonen komen steeds even stiekem kijken en zwaaien naar ons, zo schattig.

De volgende morgen om 9 u afspraak met Jamal, overall aan, helm en headlight  op en hoppa, we kruipen door een raam voor een tour door de grotten. Maar wie is deze Jamal dan? Hij is afgestudeerd in Frankrijk als speleoloog, maar houdt van zijn geboortegrond en is terug bij zijn ouders gaan wonen. Hij heeft geen werkgever, verdient zijn geld via de toeristen. Officieel is de grot gesloten vanwege een dodelijk ongeluk in 2018 en zijn er sindsdien werkzaamheden om het veiliger te maken. Maar ondanks dat blijft hij toeristen rondleiden. Ik ben absoluut niet dol op ondergronds gaan, maar ga toch mee naar binnen, omdat  ik Jamal voor 100% geloof op zijn prachtige bruine ogen dat het veilig is. Overal waar het lastig wordt neemt hij mijn rugzak over en pakt hij mijn hand, en zo gaan we langzaam ruim 700 treden, 271 m naar beneden. Daar kruipen we nog omhoog om op grote stalagmieten te gaan zitten, die per 100 jaar 1 cm groeien.  Wauw! Jamal vertelt vol vuur over alles wat we om ons heen zien. Uiteindelijk was mijn grens bereikt , die 3,5 km nog verder de grot in,  geloofde ik wel en zijn we terug naar boven gegaan. Daarna 2 dagen genoten van bovenbeen spierpijn.

Op advies van Jamal zijn we die  middag de Jbel (berg) Tazekka opgereden en genoten van prachtig uitzicht op besneeuwde bergtoppen , niet wetende dat we de volgende dag daar op de hoogte van die sneeuwtoppen zouden rijden.