10.000 km op de teller

Zaterdag 20 mei

Via de snelweg rijden we naar Santiago de Compostela. Op google maps zoeken we naar een bakker voordat we de camping oprijden, de maag knort en het brood is op. Brengt google ons naar een huis in een woonwijk.  Er staat een bestelautootje van een bakker op de oprit  ,  dus loop ik maar door en kom dan uit bij een loods achter het huis waar inderdaad brood wordt gebakken. In mijn beste Spaans vraag ik of ze ook brood verkopen  en ja hoor ze hebben het lekkerste brood wat we in weken hebben gegeten, zo  heerlijk en  vers. Super gek dat dit gewoon op google maps staat.

Camping Peregrino San Marcus ligt aan de wandelroute, het eettentje van de camping is dan ook drukker met de lopers dan met de camping gasten. Het loopt de hele dag door en dat dan iedere dag, een soort nonstop vierdaagse.

De volgende dag met de bus voor €1 naar het centrum van Santiago. Het is zo fris dat ik mijn wollen outdoor jack aan trek. Het is zondag ,maar er zijn genoeg kleine winkeltjes en restaurantjes open. Het is gezellig druk, er lopen muziek groepen rond , je hoort folklore maar ook een lekkere  drum beat die je meeneemt in hun beat, ze zijn super fanatiek en enthousiast en ik krijg daardoor meteen zin in de Nijmeegse zomerfeesten en de vierdaagse.

De kathedraal van Santiago de Compostela heeft de vorm van een kruiskerk. Ze werd in 1077 gebouwd op resten van een eerdere kerk uit 800. Hier eindigt voor de meeste de wandeltocht, maar er wordt ook vaak nog doorgelopen naar  Finisterre wat letterlijk in Latijns betekent “het einde van de wereld”.

De legende gaat over apostel Jacobus de Meerdere, hij schijnt in de kathedraal begraven te liggen, ik heb er van alles over opgezocht en gelezen , maar kan er geen touw aan vast knopen, dus ik heb het opgegeven. 

Het symbool van de wandeltocht is de St Jacobs schelp, als toewijding aan Jacobus de Meerdere. Je ziet deze schelp overal terugkomen, op de bordjes van de wandelroute , aan rugzakken van de lopers en in de souvenirs winkeltjes.

We bestellen wat te eten op een terras met vnl Spanjaarden. Er staat zoveel onbekends op de menukaart dat we gewoon maar vragen naar wat we zien bij de buren op tafel. Zo komt er allerlei lekkers op tafel. We genieten vooral van inktvis in olijfolie met paprika , wat heel zacht en lekker smaakt. Ze drinken rode wijn uit platte aardewerken bekers en verdunnen dat met spa rood, typisch iets van hier vertellen ze. 
 

Op maandag heeft Lulof een route van 260 km uitgezet, beetje optimistisch, daar rijden we maar een klein gedeelte van. We gaan richting Muros de strandweg rijden, heel heel mooi. Ik zou overal wel willen stoppen en fotos maken. Het doet soms erg Zweeds aan, met naaldbomen en rotsen. We stoppen om te wandelen op lange witte zandstranden en drinken koffie op kleine terrasje waar de lokalen de ochtend roddels uitwisselen.

In het dorpje Carnota nuttigen we onze lunch bij eetcafe O Cuberto tussen de werkmannen uit de omgeving.

We rijden na de lunch nog even naar Finisterra en lopen daar een rondje. 
 

Dinsdag is weer vertrekdag. Als we rijklaar zijn komt een ouder echtpaar uit Lisse vragen of ze fotos mogen maken. Stiekem heeft hij dat gisteren ook gedaan toen Kiki in vol ornaat stond, maar hij vindt het machtig dat ze nu zo klein en compact is en wil dat ook graag op de plaat zetten. Na een gezellig praatje pot stappen we in de auto.

We rijden langs A Coruña en Ferrol , langs de prachtige wetlands van Ortigueira  . Lulof verzint  een klein uitstapje naar een baai, mét Kiki achter ons aan. Altijd spannend hoe dat uitpakt. De weg er naartoe is 1 auto breed en ligt iets verhoogd. We kunnen dus geen kant op als we iets op ons pad krijgen. Ik  mopper er een beetje over, maar Lulof weerlegt het met dat we nog nooit in de problemen zijn geweest en terug rijden kan altijd. Dat gezegd hebbende zie ik dat de weg geblokkeerd wordt door een vrachtwagen. Wat nu, de weg is te smal om te keren en de weilanden naast ons liggen lager dan de weg. Lulof springt uit de auto om naar oplossingen te zoeken maar de werklui zwaaien al dat ze bijna klaar zijn. En zo komen we aan in bij prachtig mooie baai. We rijden over een stroompje water en wat strand , maar er is nergens parkeermogelijkheid . Het is té mooi om gelijk door te rijden dus stoppen we toch voor een kleine wandeling en wat foto’s. 
 

Terug naar de doorgaande weg is een lastige, ik rij met geknepen billen de smalle steile weg omhoog, en ben blij dat het zo rustig  is dat ik gelijk de weg op kan draaien , zo ontkom ik lekker aan de hellingproef.

We stoppen tevergeefs in Viveiro, de stadscamping is nog gesloten. Met instappen verzwikt Lulof zijn enkel en heeft vreselijk veel pijn. Onze gedachten zijn heel verschillend in  de eerste seconden, Lulof denkt “als ik de vierdaagse maar kan lopen” en ik denk “ als Lulof niets meer kan , kan ik dan de kar letterlijk en figuurlijk trekken”. Ik smeer zijn enkel in met SRL gelei en rij door naar een super leuke camping  : “ Gaivota”, aan zee , in San Miguel de Reinarte. Smorgens nemen we een duik in de zee en rijden dan naar natuurpark “Picos de Europa”. We zijn hier vooral aan het proeven of deze regio interessant genoeg is om naar terug te komen. 

En dat is het zeker, want ook hier genieten we  weer van prachtige natuur. Vanwege Lulof zijn pijnlijke voet blijven we op de camping, maar we zien dat hier in de omgeving hele mooie wandelroutes liggen.

Ondertussen zijn we de 10.000 km gepasseerd en springt de teller meteen weer terug op 0.