You can call me “the writer”

Maandag, 8 mei.

Vanaf camping Zebra in Ouzoud rijden we een prachtige route de Midden Atlas over.
 

In de eerste stad waar we doorheen komen , Aït Attab , ziet Lulof noten en rozijnen aan de kant van de weg. Ik stop, want dat is allemaal op. We slenteren er lekker naartoe , maar communicatie is lastig , de mannen praten alleen maar Arabisch. Aan de overkant wordt een man uit het cafe gehaald, hij spreekt goed Engels en Frans en zorgt ervoor dat we noten, rozijnen en dadels in de juiste hoeveelheid krijgen.  Lulof kletst weer een eind weg over voetbal, een onderwerp wat altijd verbindt en laat het maar aan Lulof over om een vette glimlach op de gezichten van die mannen te toveren. Onze tolk nodigt ons uit voor een kop thee aan de overkant op het terras. Het wordt een gezellig onderonsje en we komen erachter dat deze , overigens super vriendelijk uitziende man, ook een selfmade man is, net als Madani. Geen opleiding genoten , maar zichzelf van alles aangeleerd.

Trots vertelt hij dat zijn zoon en dochter in een andere stad wonen en studeren en dat hij zijn vrouw meegestuurd heeft om voor ze te zorgen. Hij redt zich wel! Hij woont 3 km buiten de stad, loopt iedere dag naar het café om te werken en is manusje van alles voor iedereen. Op het terras op een tafel achter een kartonnen doos heeft hij een computer staan. En regelt daar voor iedereen allerlei schriftelijke aangelegenheden. 

Hij heeft een ontzettend lief gezicht, met (zoals zoveel mannen in Marokko ) bruine stoempjes als tanden, hij is slim en nieuwsgierig en schrijft voor zichzelf stukjes over dingen die overdag gebeuren. 

Daarom staat hij hier bekend als “the writer”.

Hij nodigt ons uit om 2 dagen bij hem te komen logeren, want hij is nog lang niet uitgekletst met ons. We bedanken hem vriendelijk, maar we willen toch echt doorrijden. Als we nog eens terugkomen in deze plaats , moeten we vragen naar the writer, dan weet iedereen hem te vinden.

We vervolgen de mooie route door Aït Ouaarda, Afourar en Beni Mellal. 
 

Daarna wordt het een saaie route door een breed plat dal met in de verte zicht op het Atlasgebergte.

Aan het einde van de dag stoppen we in een pijnbomen en cederbos op een enorme parkeerplaats met  loslopende ezels. Overal zijn met stenen, vuurplaatsen gemaakt. Er zijn meerdere mensen lekker aan het chillen en bbq-en . Wij zoeken een plek uit , koken en stoken een vuur. Ha ha, het is nog 24 graden, maar vuurtje stoken is altijd gezellig. Er blijft nog een groep mannen slapen , maar de rest gaat huis.

Goeie nacht, wel fris en vochtig. Opstaan en yoga doen met de ezels om me heen. Ik hou van die beesten, vind ze geweldig en als ze gaan balken kan het niet meer stuk. Zo grappig.

De route naar Azrou is adembenemend , zo mooi en zo leuk om te rijden. Lekker smal, omhoog en omlaag, prachtig bosrijk, soms heel Zweeds. Onder in het dal een mooi riviertje. We komen in een kersenrijk gebied, ze staan te verkopen in stalletjes langs de weg, en ondanks dat Lulof heel erg allergisch is, moet ik wat kopen voor mezelf. Kersen zijn zoooo lekker.

We besluiten de koningstad Meknes te laten voor wat ie is en rijden er omheen. Onderweg stoppen we voor wat boodschapjes , dan zien we gegrilde kippen aan het spit. Jeetje, dat ziet er zo lekker uit, dus besluiten we er 1 te kopen. Maar het is een restaurantje, dus behalve de kip krijgen we een zak friet, saus en sla mee. Ha ha geweldig, dat eten we onderweg lekker aan de kant van de weg op . 
 

 Het is een warme dag en om  17 uur stoppen we op een prachtige plek aan het water tegenover een berg. We staan laag en vallen niet op. Prima . Lekker met een drankje en chips onderuit , uitrusten en volop genieten. Wat is het hier mooi.

Rond een uur of half 7 loopt er een boer langs. Lulof maakt een praatje en zegt hem hoe mooi hij het hier vindt, de man waarschuwt dat het niet veilig is voor een overnachting. Daar balen we ontzettend van. Wat nu? Één blik is genoeg en we zijn weg, snel naar de camping in Brikcha, die kunnen we nog halen net voor het echt donker is. Als alles is opgebouwd   eten we een broodmaaltijd en dan is het al snel pikdonker en duiken we het bed in.

Morgen de laatste 2 nachten in Marokko, die  gaan we doorbrengen waar we begonnen zijn, op camping Azilan in Chefchaoun, dat lijkt me zo leuk, het cirkeltje is dan rond.