Welcome back in Chefchaouen

Woensdag, 10 mei.

Heel veel zin in, om terug te gaan naar de eerste stop in Marokko. We bleven daar toen gelijk een paar dagen om te acclimatiseren en we hebben er veel leuke reizigers ontmoet. Het stadje zelf is ook gezellig en we zijn er nog niet op uitgekeken. 

De weg er naartoe is groen en heuvelachtig , beetje Oostenrijk. Gek, dat waren we helemaal vergeten.

Om 10 voor 11 rijden we al de camping op en we worden warm verwelkomd door de jonge mannen die hier werken. Ze herkenden ons meteen en wisten dat we in maart hier aangekomen waren. We konden meteen doorrijden naar ons plekje . Leuk toch?!

Twee hasj dealers buiten de poort herkennen ons ook, dat is dan weer wat minder.

Het is heerlijk om terug te zijn, lekker relaxed sfeertje  en veel minder druk dan in maart. Bijna geen campers beneden op de parkeerplaats.

We vinden het grappig dat het sanitair veel mooier is, dan we het in maart vonden. Toen waren we nog niets gewend. 

Einde van de middag lopen we het dorp binnen en nemen op hetzelfde dakterras als toen een van hun heerlijke sapjes. Ook deze jongens roepen welcome back en komen een praatje met ons maken. Gezelligheid kent geen tijd zullen we maar zeggen. Super leuk allemaal.

Na het drankje dwalen we door de winkelstraatjes, mét een doel. Op de heenweg heb ik hier heerlijke sandalen gekocht, 3 broers maken schoeisel en tassen, eigen design en dus niet hetzelfde als in al die andere winkeltjes en die je in álle souks tegenkomt. Ze hebben op 2 plaatsen in Marokko een winkel en 1 in Barcelona. Afdingen doen ze ook niet aan , fixed prices only. Ze zitten ook echt lekker, dus ik wil nog een paar kopen, maar waar o waar is dat winkeltje. Ergens voor een gesloten blauwe deur twijfel ik of daarachter de winkel is en dus gesloten vandaag. Er kan net zo goed een woonhuis achter schuilen, dat is hier niet te zien. 

Gelukkig morgen nog een dag. 

We hebben weer leuke buren , uit Hengelo. Zegt Lulof in een keer tegen Volkert, de nieuwe buurman ; nou ik weet bijna zeker dat ik in jullie woonkamer in de tandarts stoel heb gelegen. Ze wonen nl op de oude Vliegbasis Twente (waar Lulof F-16 vloog) in een verbouwde bunker en daar zat nu net de militaire tandarts praktijk in. Hoe toevallig.

Lulof regelt met de jongen van de camping dat onze overtocht van 25 mei verzet wordt naar morgen 12 mei en dan lopen we weer naar beneden naar het dorp.

In het dorp vraag ik in een paar designwinkeltjes of ze mijn sandalen herkennen en waar ik die winkel kan vinden. Geen geluk. Dan komen we aan de praat met Abdul, hij spreekt Engels , is overal in de wereld geweest en is een gezellige prater. Hij nodigt ons uit voor thee, ik heb dorst en al vermoed ik iets, we gaan toch mee naar binnen. Ha ha ja hoor, daar zitten we dan tussen de geweven kleden en komt de aap uit de mouw. Een jonge student laat de een na het andere kleed zien en Abdul vertelt  dat niet alleen zijn vrouw ze weeft , maar ook weduwen uit de woestijn die hij ondersteunt. Ok, ik moet ff razendsnel nadenken, wil ik een kleed of zeg ik tegen Lulof , kom wegwezen hier. Maar ik heb het echt naar de zin en overleg met Lulof of we een klein kleed zullen uitkiezen voor aan de wand buiten op het terras. Vervolgens zeg ik dat ik wel wil onderhandelen, maar ik ben eigenlijk op zoek naar de sandalenmaker. De student weet voor 75 % zeker dat hij de winkel kent. 
 

En dan gaat de show beginnen, kleden van allerlei materialen, in allerlei kleuren en maten komen tevoorschijn. We kiezen voor een klein kleed gemaakt van cactus. In mooie kleuren en met allemaal vormen die een speciale betekenis hebben én gemaakt door een van de weduwe vrouwen.

De jongen brengt ons daarna naar een winkel met sandalen en tassen en ja hoor bingo! En hij is nog open ook én het was de winkel die gisteren gesloten was. Ik koop nog een paar sandalen en vraag aan de sandalenman of hij een  lekker traditioneel Marokkaans restaurantje weet. Zeker, dan moet je eten bij Sofia. Hij zet een bezemsteel dwars in de deuropening, teken van “ik ben er even niet” en brengt ons naar Sofia. Heerlijk gegeten daar. 
 

Op weg naar de camping  komen we weer langs het café van de lekkere sapjes, onze leuke ober ziet ons lopen en komt ons nog even knuffelen , goeie reis wensen en zeggen dat hij het gezellig vond dat we er waren. 

Nou, nou, wat een mooie avond zo om onze Marokko reis mee af te sluiten.

De volgende ochtend nemen we afscheid van de Hollandse brommerman, hij is helemaal naar Marokko gereden op een nw Honda Cub brommer  en we zeggen goeie dag tegen onze buren uit Hengelo. We gaan hun zeker zien als we weer een keer op bezoek gaan in Hengelo bij onze oude buurtjes.

Het is frisjes en met een legging onder mijn jurk en een vest aan rijden we naar Tanger-Med,  hartelijk uitgezwaaid door 2 jongens van de camping.

De natuur op weg naar de boot is prachtig , veel groen en overal staan wilde Oleander struiken. 
 

We stoppen nog bij een stalletje en voor de laatste keer vul ik een wasteiltje met groenten en fruit. Die wordt dan gewogen en soms gooien ze er nog wat bij om het gewicht af te ronden , dat is dan makkelijker qua prijs bepalen. Dit ga ik voorlopig niet meer meemaken en naar die prijzen hier zal ik ook wel heimwee krijgen.

Dan is het echt zover, we zitten op de boot en zien Marokko steeds meer verdwijnen en Spanje steeds dichterbij komen. We verwisselen onze simkaarten , zetten de tijd gelijk aan Europa en dan zijn we weer op het Europese vaste land.