Over de Midden en Hoge Atlas richting zuiden.

Zaterdag, 1 april.

Na een spannend verhaal en vele lieve woorden van Antoine en Claire, een Frans echtpaar wat hier in de gîte logeerden, nemen we hartelijk afscheid van ze en natuurlijk van Siham , onze allerliefste gastvrouw. 

Lulof’s routes worden steeds uitdagender, maar Willy geeft geen krimp. Zonder morren sleept hij Kiki overal achter zich aan. Uren rijden we omhoog van 1400 m naar rond de 2200 m over de Midden-Atlas richting het stadje Boulemane. De weg begint met goed asfalt , ongeveer 1,5 auto breed, daarna wordt het smaller , en ietwat gevaarlijker, door regen en gesmolten sneeuw zijn er nogal wat asfaltgedeelten waar de grond onderuit verdwenen is, daar rij je liever niet met een wiel overheen, dan lig je zo met je hele gedoetje onder aan de berg. We spreken daarom af om om het  uur van plaats te wisselen om gefocust te blijven rijden. De ander kan dan even uitpuffen en lekker om zich heen kijken.

Overal tegen de berg aan zijn platte Berber woningen gebouwd en als we denken geen mens meer tegen te komen loopt er een Berber moeder met een baby op haar rug, geiten te hoeden.  Tja, heel ander leven dan wij gewend zijn.

Het is spannend rijden, zo onbeschermd, zo hoog en dan ook nog met Kiki achter je aan. We komen ook serieus niemand tegen op deze weg, behalve aan het einde 1 motorrijder. Ik was er op een gegeven moment ff helemaal klaar mee, dacht dat we nooit meer naar beneden zouden gaan, maar keek toen eens goed om me heen en dacht , wauw nu zijn we op sneeuwhoogte , de berg waar we gisteren in de verte door de verrekijker naar keken. Ik genoot acuut weer van de indrukwekkende bergen om me heen, de stilte en het gevoel hebben van over de wereld heen te kijken.

Het wordt een lange rijdag, de enige camping onderweg in Boulemane nog niet open, geen geschikte natuur om je in te verstoppen om wild te kamperen, en het aanbod van de Gendarmerie om bij hun op de stoep te slapen sprak me niet echt aan. We besluiten erop te gokken dat we voor het donker in Zaïda zouden kunnen zijn op camping Kzar Timnay. Dat lukt, maar we moeten wel opbouwen en koken met onze headlights op. Geen probleem. De volgende dag nemen we een rustdag, vermoeidheid slaat soms zomaar toe bij mij. Ik maak granola, laat 2 wassen draaien en Lulof kan hier zowaar vliegvissen op eigen terrein met een spectaculair uitzicht op de berg die we gisteren bedongen hebben.
 

Boodschappen gedaan in  Zaïda; best een grote plaats, met een heerlijke sfeer. Maar denk niet in de trant van een supermarkt: gewoon kleine winkeltjes en vooral veel verkoop op straat. We zijn er net voor zonsondergang , bewust, want dan komt het leven weer op gang tijdens de Ramadan. Ze mogen bijna eten en de heerlijke etensluchten drijven zo je neus binnen. Vlees durf ik niet te kopen, maar ja heel hypocriet, ik eet het wel in restaurants. We vragen of we gegrilde kip kunnen kopen bij een slagerij mét eigen restaurant. Ze kijken wel een beetje raar, maar gooien het toch op de gril. We worden op het terras neergezet en meteen verwend met hoge thee wat ze hier Berber whiskey noemen. Vrouwen zijn ook druk bezig, op een soort bakplaat waar ze plat brood bakken met een tomaat, ui en kruidenvulling. Nieuwsgierig ga ik kijken en vraag of ze dat ook voor ons willen bakken. Wat een heerlijke maaltijd deze avond.

De volgende dag rijden we richting de Sahara. We maken nog 1 stop  van 2 nachten bij Ali van camping Tissirt, direct na echt een hele grote stad; Errachidia. De weg is easy en het landschap is één kleur, nl kleikleur . Ook de Berber woningen zijn die kleur, er steekt werkelijk niets af hier in dit landschap. Dan rijden we door de Hoge Atlas , met prachtige  rode bergen. De camping  ligt beneden in een onverwachte oase, echt geweldig mooi, lekker groen en heerlijke bloesem geuren en vogel gekwetter. Ik spring hier geregeld even onder een lauwe douche tegen de jeuk overal op mijn lijf. Op de vorige camping waren processierupsen,  en we zitten beiden onder de bulten die enorme jeuk geven van de brandhaartjes. Na informatie op google geef ik Ali alles mee waarvan ik maar vermoed dat er haartjes in kunnen zitten en hij wast alles voor ons.

We maken eind van de middag een wandeling naar het slaperige dorpje Zaoula, het lijkt uitgestorven , maar tv antennes, zonnepanelen , zonne boilers en een rode brandkraan doet anders vermoeden. Ik google nav een oud versleten bord of Maison Zouala nog bestaat, en ja hoor hij staat op booking.com met een 8,8 ik vind het echt ongelooflijk. Als we terug lopen is er plotseling reuring, de  jonge lui komen uit school. Ze stromen het dorp in; lopend of op de fiets, of worden thuis gebracht met de schoolbus, de meeste  in moderne jogging pakken, een enorm contrast met de uitstraling van hun dorp.

En morgen rijden we dan naar de Sahara, vind het best spannend eigenlijk. Vraag me af of we echt met onze auto door het zand gaan raggen en slapen in de woestijn in onze daktent, of we onze dromen waar gaan maken.

Ben zo benieuwd wat er van uitkomt, hoe we het vinden en vooral of het niet al té toeristisch is.

Ik heb ook 2 video’s  geüpload, maar kan ze niet invoegen in dit verhaal, misschien dat jullie ze ergens anders kunnen bekijken.