Een warm welkom in Marokko

Vrijdag 24 maart.

We worden vergezeld door dolfijnen tijdens de oversteek naar Tanger-Med. Bij een douanier  op de boot krijgen we onze stempels en in de haven gaan Willy en Kiki door de scanner. Controle op drugs, wapens en drones.

Onderweg naar Chefchaouen kopen we beiden een sim kaart van Tele Maroc, alleen voor internet gebruik. Ik geef alles uit handen en laat de verkoper regelen dat de nieuwe kaart erin komt en werkt, communiceren lukt niet dus op goed vertrouwen maar dat het gaat werken. Welkom in Marokko, dit gevoel gaan we nog vaker meemaken. 

Om 15 u arriveren we bij Camping Azilan, beneden is het een soort parkeerplaats vol met witte campers, de een nog groter dan de ander, er staat zelfs een Fifth Wheeler. Gelukkig is er een soort terras camping naar boven onder dennenbomen. Met onze auto kunnen we daar makkelijk komen en vinden we een geweldig leuke plek waar we 3 nachten blijven staan, omringd door super lieve katjes.

De volgende ochtend start ik met yoga door mezelf eerst eens te knijpen en hardop te vertellen dat ik nu echt in Marokko ben, het is zo onwezenlijk, maar het voelt zo gaaf.

Daarna vult de dag op de camping zich met ontmoetingen. We spreken reizigers uit allerlei landen, ze reizen in grote Overlandtrucks, Kampeerbusjes, fourwheeldrive autos met daktenten of leven uit een oude Deux Chevaux waarvan ze de stoelen uit de auto als campingstoelen gebruiken, of je wandelt door Marokko met een ezel die je spullen draagt en alles ertussen in.

We babbelen er lustig op los in Duits, Frans, Engels en Spaans, soms een mix, omdat je van al die talen door elkaar wel eens hopeloos in de war raakt. Met sommige mensen krijgen we een bijzonder leuke klik, komen we nog eens bij elkaar om samen te kletsen en wisselen gegevens uit.

Van Ursula Schlüter krijg ik zelfs een dikke knuffel bij het afscheid. Ursula is een dame van 88 jaar en reist al sinds haar 24e over de wereld, voornamelijk alleen. Haar boek over haar eerste reis: op een motor door India, heet “Meine frühen Reisen”. Nu stond ze naast ons in een oranje Daihatsu Cuore, waar ze in leeft als ze reist. Daar heeft ze net duizenden km’s mee  door Marokko gereden , alleen. Ze slaapt er dus ook in, en hoe ze het voor elkaar speelde, geen idee , maar met haar 88 jaar kwam ze ‘s morgens als een dame , aangekleed en wel, uit haar kleine auto stappen, klapte haar tafel en stoeltje uit voor haar ontbijt en riep vrolijk  “gutenmorgen” . Een bijzondere vrouw waar je veel van kan leren. Heerlijk zulke ontmoetingen.

Chefchaoun ligt op loopafstand van de camping , wel steil onder ons maar goed te doen. De medina (de oude stad) bestaat uit steile, smalle straten met felblauwe gebouwen, pleintjes , versierde deuropeningen en vele kleine gezellige winkeltjes en restaurantjes. Er zijn heel veel weversateliers hier waar ze de wollen Djellaba’s weven. Lulof koopt een korte Djellaba, een traditionele Marokkaanse jurk voor mannen, oftewel hooded warme jas van wol.

Sinds 1492 is de stad blauw geschilderd, veel joden trokken toen hiernaar toe op de vlucht voor de Spaanse Inquisitie. Zij hadden de traditie om gebouwen blauw te verven, om de lucht te weerspiegelen en hen aan God te herinneren.