Een nachtje vrij kamperen.

Maandag 27 maart.

Vandaag rijden we richting Fez, maar niet de geijkte weg , bij Ouazzane slaan wij af het platteland op. Een prachtige route, met een niet al te beste weg, wel van oorsprong een geasfalteerde weg, maar nu leek het meer op gatenkaas.  Super leuk om daar te  rijden, want alles en iedereen zwaait , roept, joelt en steekt duimpjes op naar ons. We hebben onze ramen open en zwaaien gezellig terug alsof we Willem-Alexander en Maxima zijn.

We zijn op weg naar een wildkampeer plaats aan het meer Barrage El Wahda. Die hebben we gezien op de app Park4night en dat lijkt ons wel wat.

Eerst nog wat eten scoren. We stoppen op een driesprong waar wat stalletjes en kleine winkeltjes zijn. Kopen fruit en groente. Stappen een mini winkeltje binnen voor brood en water. De verkoper leek wat knorrig toen we binnen kwamen, maar hij ontpopte zich tot een ware leermeester en was vooral gericht op mij, alle munten kwamen op de toonbank en ik kreeg les in het Arabisch uitspreken ervan. Dat was al een hele lastige, maar de grootste uitdaging was het overhoren, jeetje mina ik kreeg er zowaar klotsende oksels van. We hadden wel veel lol samen en toen ik uiteindelijk betaald had en me omdraaide stond het hele winkeltje vol met lachende mannen en jongetjes. Zo die hadden ook een leuk kwartiertje achter de rug.

Het laatste stukje naar de slaapplaats rijden we verkeerd. Het wordt een zandpad en die mondt uit in een dorp, ik stop abrupt en laat Lulof even kijken of ik wel ergens kan omdraaien, anders hebben we een probleem. Gelukkig, er is een soort pleintje en ik kan daar precies draaien. Oude vrouwtjes met ezels beginnen gezellig te praten tegen ons en jonge vrouwen met kinderen op de heup staren ons verbaasd na.

De wild kampeer plaats is fantastisch mooi. We gaan lekker zitten met een drankje en een chippie, dan horen we een scooter. De tam tam heeft zijn werk gedaan. Er stapt een man af met een veiligheidsvest aan, die doet hij uit en er komt een versleten krijtstreep pak onderuit, daar klopt hij het zand van af en haalt uit zijn sok een smartphone. We noemen hem voor het gemak “de burgemeester”. De vraag is wat we daar doen? We complimenteren hem met de prachtige omgeving en vragen of we een nachtje mogen blijven slapen. Hij wil dan wel fotos maken van onze paspoorten, ze hebben erg veel last van toeristen. Daarna zwaait hij vriendelijk en hebben we daar een heerlijke nacht.