Terug naar de woestijn, en we vallen met de neus in de …….Morocco Desert Challenge

Donderdag, 27 april.

We zijn het erover eens, we willen nóg een keer slapen in de woestijn. We sluiten Kiki af, eten en dekens in de auto en dan vertrekken we , uitgezwaaid door Madani.

Door de rivierbedding eerst naar het dorp voor wat boodschapjes en een theetje op een (veel te westers) terras. We bellen nog met Tommie en rijden dan naar het einde vh dorp waar de woestijn begint. Vanaf hier rijden 4 wheel drive auto’s van tour operators af en aan.

Wederom voel ik me niet fit vandaag na een slechte nacht en besluiten we dat Lulof de uitdaging van rijden in het losse zand voor zijn rekening gaat nemen. Al snel staan we stil vanwege een auto vastgereden in het zand. Nou dat belooft wat. Naar blijkt , de fotografen van de race.  Lulof kijkt of ze hulp nodig hebben en of wij er omheen kunnen rijden.

We hadden er al veel over gelezen, maar jeetje wat een pittige uitdagende woestijn route , die Lulof overigens vlekkeloos rijdt. Behalve het vele losse zand waar je doorheen glibbert is de route ook niet altijd heel duidelijk te zien. Ik zit dan ook op het puntje van mijn stoel om zonder iets te zeggen, bij onduidelijkheden, alleen maar aanwijzingen te geven  met een uitgestoken vinger. Concentratie is geboden voor bestuurder en bijrijder. 

Banden staan weer op 1,5 bar en af en toe Low Gear in gebruik.

Na het losse zand komen we in een gebied met rots ondergrond, kleine struikjes en zandduintjes en heel veel kaalheid.

Uiteindelijk komen we bij “de Heilige Oase”, parkeren de auto voor een drankje en misschien wat eten. Het ziet er allemaal erg lekker uit , maar is niet voor ons bestemt , alleen voor de mensen die daar komen met een tour. We mogen niet eens uitrusten op een van de kleden. Dit is heel erg on- Marokkaans en zeker in een Oase moet je, al van vroeger uit, mensen die aankomen, eten en drinken aanbieden. Dit komt zeker door massatoerisme!!! Met schaamrood op de kaken werd het ons verteld, en we kregen duizenmaal verontschuldigingen van de jongens die er werken.

We zijn onze eigen lunch net buiten de oase onder een boom gaan nuttigen en hebben gelachen om dromedarissen die moesten doorlopen ,maar door vastgebonden voorpoten gaf dat een heel raar huppeltje. Het is dan al ruim 38 graden.

Het is hier heel anders dan bij Merzouga, waar we meteen al aan de voet van de rode duinen waren, hier moeten we er een hele dag voor rijden. Rond 16 uur vinden we een mooi plekje en zetten meteen onze skadu (de luifel) op en gaan eronder zitten rusten in de schaduw. We zijn moe en het is dan al 42 graden.

Niet dat de temperatuur heel erg zakt, maar als de zon onder begint te gaan voelt het toch wat aangenamer. Ik maak van allerlei groenten een grove soep en die eten we met brood. Geweldige maaltijd voor dit hete weer. 
 

We lopen een duinrichel op en gaan lekker zitten genieten van de zonsondergang. Na een potje Yatzhee is het tijd om naar bed te gaan.

6:30 wakker, fotos maken van de zonsopgang, ontbijten en inpakken. Terug naar de Oase , vanaf daar heeft Lulof een andere track dan gisteren gepland om naar Madani te rijden. Het is akelig rustig , we stoppen om nog fotos te maken en dan roept een soort van oorlogsfotograaf, daar leek hij op, dat we snel weg moeten, want de race komt hier langs . Ze rijden keihard, dus dat is gevaarlijk , zegt hij. Ik maak toch nog snel wat foto’s en dan gaan we op pad. 
 

Niet wetende dat wij dezelfde weg nemen als waar de race overheen komt. 

Al snel ziet Lulof stofwolken achter ons en realiseert zich dat er maar 1 weg loopt naar het oosten en dat hij die heeft ingepland, dat betekent dus dat we óf ook keihard moeten mee racen óf aan de kant als er een stofwolk aan komt. Hij gaat wijselijk aan de kant en er komen achter elkaar 3 buggies aan en ze rijden inderdaad super hard. Als we dat beseffen spelen meerdere  emoties een rol: de adrenaline is hoog, want jeetje hoe gaaf is dit, we staan in de woestijn aan de route van de race. Maar we moeten ook verder en dat voelt heel angstig. We besluiten om de beurt te rijden , zolang we geen stofwolken zien kunnen we weer de track op, de bijrijder kijkt dan continue in de buitenspiegel op zoek naar stofwolken en de bestuurder concentreert  zich op het rijden. Het is heet, het is spannend en heel tof. 

Vanwege de dood van de motorrijder, Bram van der Wouden, gisteren rijden er vandaag alleen buggies, auto’s en vrachtwagens mee. 

We gaan steeds verder van de route af staan, want ze denderen met veel lawaai, stof en opspattende stenen langs ons heen. Vrachtwagens stuiteren letterlijk over de track heen. Heel indrukwekkend. We filmen en zwaaien en geven duimpjes omhoog. We denken dat ze ons niet in de gaten hebben , maar niets is minder waar. Geregeld steken ze zelf ook hun duim op door het gaas van hun zijramen. Een Spaanse buggie roept zelfs naar mij of dit wel de juiste route is. 

Maar hoe tof ook , ook wij moeten terug over die route en dat gaat op deze manier wel heel lang duren en het kost bakken met energie. Het is onderhand ook al 45 graden.

Als we een spoor naar links zien gokken we erop,dat we zelf onze weg wel kunnen vinden door de woestijn, maar niets is minder waar en het is nog gevaarlijk ook. De sporen houden geregeld op , er liggen grote stenen overal en zonder dat je het in de gaten hebt is er soms zomaar hoogte verschil. Daarbij is het zo heet dat voor het eerst onze iphones en ipad mét de navigatie uitvalt door de hitte. Als kadootje komen we wél witte gazelles tegen. 
 

Na dik een uur hard werken , zijn we weer terug op de route. Het is dan al een flink eind in de middag en we hopen dat de race redelijk voorbij is. We komen nog langs een buggie waaraan gewerkt wordt, we moeten nog een paar keer aan de kant , maar dan kunnen we gelukkig rustig onze weg vervolgen. 

Thuis worden we uitgenodigd om mee te eten, wat ons erg goed uitkomt en heel lekker en gezellig is.

Zaterdag 29 april, vertrek vanaf Madani naar Foum Zguid. Lulof geeft zijn nek cooler aan Madani en ik beloof er een paar voor hem te maken en op te sturen. Lulof gaat ook achter het zaad aan wat ze in Nederland al gemanipuleerd hebben voor zout  water, en voor de school in oud M’Hamid heb ik nog heel veel balpennen die ik bij hem achterlaat.
 

We hebben gisteren zelf een weg door de rivierbedding gezocht die ons geschikt lijkt om met Kiki over te steken naar het dorp. Ik zit een beetje met geknepen billen , maar het gaat goed.
 

Onderweg naar Tagounite zien we weer enorme stofwolken, we rijden recht op het kamp af waar ze vandaag vertrekken. Lulof kan het niet laten en rijdt het terrein op. Geen probleem, we mogen gewoon bij de start staan. Geweldig, ze staan allemaal in de rij en op een startsein mag je vertrekken. Lulof spreekt de mannen van de Truck uit Heesch aan, we hebben die gisteren voorbij zien scheuren. Als ze horen dat wij dat waren, zwaaiend in de woestijn gisteren, komen ze alledrie lachend zowat uit de cabine vallen. Ja ja, wij waren die gekken !!

In Zagora doen we boodschappen ,tanken en pikken een terrasje voor munt thee. Ik vraag om een koekje bij de thee, met handen en voeten, want ze spreekt amper engels. Nee , koekjes heeft ze niet. Nog geen 5 min later staat ze lachend voor onze neus met een schaal vol koekjes, ergens vandaan getoverd. We moeten er alledrie hard om lachen, het is smullen maar het zijn er erg veel, zo hebben we  voor de hele week koekjes bij de koffie.

De weg naar Foum Zguid gaat over de N12 , door een breed dal. Prachtige ruige bergen rechts en links, wel een saaie lange weg, zonder dorpjes en zonder stop plaatsen. Er worden hier watermeloenen geteeld, velden vol, die met auto’s en vrachtwagens  worden afgevoerd. Hoog opgetast met netten erover. Veelal zitten op die vrachtwagens, in de hete zon, nog enkele  mannen die zo weer mee terug rijden naar de dorpen. Vraag me af of die er wel eens af vallen.

Midden in die hete kale vlakten staan af en toe berber tenten, geen idee hoe die zich daar redden in dat kale hete vlakke land. 

Vanaf de camping in Foum Zguid rijden we naar Marrakech, met nog 1 stop op die heerlijke camping in Ouarzazate.

Zondag, 30 april.

We zijn er weer, op de camping met dat geweldige uitzicht en heerlijke zwembad. Deze keer om ons zelf af te stoffen, het zand uit de haren te wassen en Willy weer terug naar groen te krijgen. Er werd ons al eens gevraagd of die zwarte LandCruiser van ons was, dat kan natuurlijk niet. 
 

Ik zou nog vaker mijn hoed en zonnebril op moeten zetten en me nog beter in moeten smeren. Het van het padje af voelen komt vlgs mij soms ook door té veel en té felle zon. Maar het zit diepgeworteld , dat gevoel van hoe bruiner hoe mooier en hoe beter je vakantie was.  Lag vroeger altijd naast mijn vader in de zon aan de Maas, allebei plat op de rug , neus omhoog en bakken maar tot je een chokotof was. We weten nu wel beter.