Merzouga, 2 dagen in een zandstorm.

Woensdag, 5 april .

Foto’s van Erg Chebbi , honderden hebben we er gezien, prachtige knalrode zandduinen tegen een knalblauwe lucht. Nou, vandaag niet dus…..; het zand vliegt over de weg en het zicht is als thuis als het mistig is in de herfst. Een heuse zandstorm! Stiekem denken we allebei “ hebben wij weer”. Alleen het geluk wat wij nu wel hebben  is : TIJD, we blijven gewoon totdat het hier er weer uitziet als op de foto’s die we gezien hebben. 
 

We merken in Merzouga al meteen dat toerisme big business is. Ze proberen je meteen te verleiden voor routes door de duinen rijden en slapen in bedoeïententen of tochten op kamelen, het gaat maar door. We zwaaien eens vriendelijk en houden de ramen lekker dicht, meteen door naar camping La Gazelle Bleu van Mohammed en zijn familie. Daar worden we  warm onthaald  met munt thee en heerlijke zelf gebrande nootjes. Iets wat je onbeperkt kunt bestellen en nooit voor hoeft te betalen, net als het zelfgebakken brood elke ochtend. Top gewoon.

De camping bestaat uit een restaurant en wat kamers en er is een ommuurde zandplek , daar zetten we Kiki in een hoek op een strategisch plekje tegen de harde wind en eventuele zon. 
 

Er is een hoog terras boven op de kamers en vanaf daar kijk je dus zo op Erg Chebbi, wat een fantastisch uitzicht. Er is ook een heerlijke chill ruimte, zeker nu het zo stormt, waar we Florian (27) en Michaela (32) ontmoeten. Ze staan met hun Nissan, met daktent, naast ons en gaan reizen door Afrika.

Ondanks het nare weer maken we plannen die we met Mohammed bespreken. De hamvraag is of we met of zonder Kiki de duinen in kunnen. We willen vanaf hier eigenlijk naar Zagora,maar wat komen we off road allemaal tegen. 

Kiki meenemen is geen goed idee, maar we mogen haar laten staan als we in de daktent in de woestijn willen overnachten. Mohammed stelt voor eerst met hem een toer te maken door de woestijn om ervaring op te doen met het rijden in héél fijn woestijnzand. Uiteindelijk gaan Florian en Michaela en een Spaans gezin ook mee. Heel gezellig en leerzaam, maar het grappigste is eigenlijk wel dat Mohammed de enige is die zich vast rijdt in het zand. Hij heeft geen tools bij zich en wil ook niets weten van onze bijlen en scheppen, gewoon losgraven met je blote handen. Tja , je bent geboren als een Nomaad of niet. Na 4,5 u komen we terug en heeft zijn vrouw een fantastische lunch klaar. Florian en Michaela vragen of we met hen door de woestijn richting Zagora willen rijden, gezellig met zijn vieren en we kunnen elkaar dan helpen als we onverhoopt vast komen te zitten. Het klikt dus we zeggen ja.
 

De volgende ochtend sluiten we Kiki goed af, dekens in de auto , Mohammed maakt nog foto’s van ons , zwaait  ons uit en off we go. Wat een fantastische tocht. Bij Kashba Riad Porte de Sahara Ouzina besluiten  de mannen al wat lucht uit de banden te halen tot 2 bar. We drinken daar nog wat en volgen vanaf daar alleen nog woestijn tracks. Woestijn rijden is niet alleen door los zand rijden, maar bestaat hier vooral ook uit rotsachtige ondergrond en trillen we dus vooral over wijde vlaktes.( corrugated tracks of washboard tracks).

We kicken alle vier ontzettend van deze ervaring, het rijden, het stof, de enorme vlaktes, de vrijlopende dromedarissen, heel heel gaaf allemaal. Ondertussen zijn we ook al wat meer los zand tegengekomen en hebben we de banden op 1,8 bar gezet.  

Tegen een uur of 4 vinden we een prachtige plek onder aan een rode zandduin waar we onze daktenten uitklappen, eten koken, vuurtje stoken en een spelletje Yatzee spelen voordat we voldaan, hoog op onze autos, in slaap vallen.

‘s Morgens verdwijnt een ieder op zijn eigen tijd met de schep achter de duin, op zoek naar een privé plekje, ja dat hoort er bij wild kamperen ook bij.

Na een rustig ontbijt en lekker kopje koffie rijden we nog een stukje samen verder, totdat wij de asfaltweg terug naar de camping nemen en zij doorrijden door de woestijn naar Zagora. Afscheid nemen is nooit leuk, maar we hebben samen een leuke ervaring achter de rug en prachtige herinneringen. 
 

Rond half 5 terug op de camping, Mohammed heet ons welkom , we reserveren eten voor vanavond en ik geef 2 wassen af. Het eten is heerlijk en gezellig. We gaan op tijd naar bed om de volgende ochtend om 5 uur de hoogste zandduin op te wandelen om de zon op te zien komen. Wel 2 x gedacht dat ik terug zou gaan, zo zwaar lopen door het zand en die richel van Erg Chebbi kwam maar niet dichterbij. Gelukkig is de beloning enorm en niet in woorden uit te drukken. Als kers op de taart komen er ook nog eens 4 crossmotor rijders de zandduin oprijden. Nooit verwacht dat zij dit konden halen door het losse zand, maar ze zijn eerder boven dan wij met onze benenwagen . 
 

We zijn klaar met al het zand en kijken uit naar de Gorges du Dadès en de Rozen Vallei. s’Morgens  brengt Mohammed nog versgebakken brood van zijn vrouw en dan is het tijd om afscheid te nemen.