Samen met Marokkanen recreëren bij de watervallen van Ouzoud.

Zaterdag, 6 mei.

Het is een onverwacht frisse morgen in Marrakech en met nat haar vh douchen heb ik het zelfs koud. Dat is ff wennen.

Nog een vers stokbrood halen en dan vertrekken we naar Ouzoud. Een eindje buiten de stad  stoppen we bij een barrista autootje, die hier overal langs de weg staan. Lekker bakkie met een koek voor totaal €2.

De weg naar Ouzoud is een relaxte weg, we rijden door gezellige dorpjes en als we de Midden-Atlas inrijden lijkt de natuur weer een beetje op Zuid-Spanje.

Vóór de lunch zijn we al bij camping Zebra, ooit opgezet door een Nederlands stel en nu is het van een oud werknemer. Hij houdt het netjes bij, maar dat het is opgezet door Nederlanders is echt wel te merken. Goed sanitair, veel leuke details en echt over dingen nagedacht . Het is in ieder geval net iets anders dan de Marokkaanse campings. 
 

Het is een kleine camping met werkelijk prachtig uitzicht en waar ik extra blij van word, het heeft een heerlijk zwembad.

Na de lunch rijden we naar de oorsprong van de rivier/ waterval. Leuke plek om te wandelen, Marokkaanse families recreëren hier met jong en oud, er zijn kleine kraampjes met souvenirs en je kunt er wat drinken. Aan het einde vh pad willen we thee drinken , maar de eigenaar is nergens te bekennen. Lulof hangt nog over de balie  om te kijken of er op de grond gebeden of geslapen wordt, maar nee , “nobody home”.

Ik ben ondertussen nieuwsgierig contact aan het maken aan de overkant, met een ontzettend lief uitziende vrouw, die heel erg lijkt op mijn tante Door van vroeger. Ze zit voor een klei oven het typische ronde platte brood van hier te bakken. Ze wil niet op de foto , maar ik mag wel van de oven een foto maken. Ze spreken alleen Marokkaans , maar snappen toch dat we aan de overkant thee wilden drinken. Geen probleem, drinken we toch muntthee bij haar, haar man en gehandicapte zoon. Zo lief , gezellig en lekker. Leuk en bijzonder deze ontmoetingen bij mensen thuis, terwijl je de taal niet machtig bent toch een warm gevoel overhouden van een ontmoeting.

De volgende ochtend met de rugzak om, wandelen we via een alternatieve route naar de watervallen. Dan kom je weleens voor verrassingen te staan. We staan buiten het dorp aan een heel steil geitenpad naar beneden, die naar de waterval leidt. Een lokale jongeman gaat ook langs dat pad naar beneden, maar waarschuwt ons dat het steil en glad is. En ik haat het , maar sinds mijn gebroken benen ben ik sneller bang. Toch klap ik mijn wandelstokken uit en loop voetje voor voetje achter Lulof aan. Uiteindelijk zien we de waterval en de berber aapjes die helemaal gewend zijn aan alle mensen. Net als op de berg in Gibraltar. 
 

Het is vanaf hier een druk bevolkte trap, met kraampjes erlangs naar beneden. Het is vroeg en er zijn veel Marokkanen die hier genieten van un vrije zondag, terrasje pakken, met de bootjes varen, zwemmen en samen eten. 

Na 12 uur stromen de bussen boven leeg met toeristen en zijn wij gelukkig net weer boven om te vertrekken.

We doen nog wat boodschappen en kopen een Marokkaanse Cornetto. Die snel in de prullenbak verdwijnt, gatver, ik denk dat de vriezer meerdere malen ontdooid is geweest. Vanaf nu geen ijs meer voor mij in Marokko.

De Ouzoud watervallen zijn de grootste van Marokko en het hele jaar door valt het water 110 m en vanaf 3 punten naar beneden, in de zomer door droogte iets minder spectaculair . Het is er mega groen , wat prachtig afsteekt tegen het rode gebergte er omheen. Het is daarom een toeristische trekpleister geworden.